“Bir çift eski çocuk ayakkabısı…”

Bir gün bir antikacıda, köşeye atılmış bir kutunun içinde tozlanmış küçük bir çocuk ayakkabısı bulundu. Derisi çatlamış, bağcıkları çözülmüş ama hâlâ özenle yerleştirilmişti. Sanki biri onu yıllar önce öylece bırakmış ve bir daha dokunmamıştı.

Gelen giden müşteriler vitrindeki parlayan saatlere, nadide porselenlere göz atarken, o kutuya kimse ilgi göstermedi. Fakat içlerinden biri eğilip kapağını kaldırdığında, altında sararmış bir not olduğunu fark etti.

Kağıtta sadece şu yazıyordu:

“Bu ayakkabılar, oğlumun en mutlu günü için alındı… ama o gün hiç gelmedi.”

Satıcı, kağıdı okuyan kişiye sadece baktı. Gözlerinde bir hikâyenin ağırlığı vardı ama tek kelime etmedi. O an dükkânda bulunan herkes durdu. Konuşmalar kesildi. Kimse o eski ayakkabıya elini uzatamadı.

Ayakkabılar vitrinden hiç kaldırılmadı. Satılmadı, fiyat etiketi konulmadı. Her gelen onlara baktı ama kimse almak istemedi. Çünkü o kutuda artık bir eşya değil, bir zamanın içinde donup kalmış bir duygu vardı.

Bazı şeyler satın alınamazdı.
Bazı acılar dile gelmezdi.
Ve bazı hikâyeler…
Sadece sessizlikle anlatılırdı.